پرونده تحصیلات رسمی من در مهرماه سال ۱۳۹۴ با دفاع از رساله دکتری در رشته آینده پژوهی با عنوان «بررسی تحلیلی تصاویر آینده جامعه ایرانی در ذهن جوانان تحصیل کرده کشور بر اساس روش تحلیل لایه ای علّی (CLA)» در دانشگاه تهران بسته شد و حالا در دانشکده فنی و مهندسی دانشگاه اصفهان به عنوان عضو هیئت علمی مشغول به تدریس هستم.
علاوه بر تدریس و پژوهش، کارگاههای آینده پژوهی نیز بخشی از فعالیتهای حرفهایم را تشکیل میدهند و معتقدم که برگزاری کارگاههای اینچنینی دمیدن روح آینده نگری در کالبد جامعه است. در هر کارگاهی که برگزار میکنم تمام تلاشم را به کار میگیرم تا دانه شدن ها را در زمین بایر بودن ها بکارم.
این وب سایت نیز نوشتههای من است از شناخت و درکی که کمینه، خودم را راضی میکند. آینده پژوهی نه آن ملکه علوم است که بی آن، مابقی علوم مردگان گور باشند و نه آن رشته اژدهاکشی که من و مایی ساخته باشیم برای اسم و رسمی. آینده پژوهی نه میتواند مانند علوم دقیقه، سفت و سخت و جهان شمول باشد که ما مانند جوجه پرندهای ضعیف آن را از دهان دیگران بگیریم و بی هیچ خط و ایدهای قورت دهیم، نه میتواند مانند شعار، هر روز بر زبانی جاری شود و هیچ پایه و اساس و صاحب نظری نداشته باشد. این مقوله نیاز به شناخت دارد تا جایگاه شایسته خود را به دست آورد و این مهم میسر نخواهد شد، مگر با نشر ایدههای درست در این زمینه. من نیز به قدر توان میکوشم در این وب سایت، مطالب به لحاظ محتوایی غنی و مورد استفاده باشند.
سخن آخر آنکه معمول درباره خود نوشتن ذکر توانمندیها و کارهایی است که شده است، اما من همیشه از نوشتن رزومه متنفر بودهام، چون جایی برای نوشتن آرزوها ندارد. پس این مسئله گذشته نگاری و من آن بودهام را وا میگذارم به روزی که دیگر برایم هیچ امیدی به آینده نباشد. اما حالا مهمترین دربارههای محسن طاهری دمنه این است که امید دارد به ساختن آیندهای بهتر برای خودش، جامعهاش و جهانش و میکوشد تا علتی برای آینده باشد، نه نتیجهای از گذشته.