زندان ذهن

این داستان در کتاب «در ستایش گُردآفرید و دستپختش» نوشته تورج رهنما آمده است. داستانی از اسارت ما در ذهنمان. داستانی از شیوه بیان حقایق که چگونه عریانی آنها ما را می‌آزارد و تمایل داریم به ملبس کردن و آرایششان، بعد از خواندن کتاب حیف ام آمد این داستان را نقل قول نکنم و اما داستان…. زندان ذهن

زندان ذهن

آینده پژوهی

در غرناطه با مردی آشنا شدم که استاد تاریخ بود و سرگرم نوشتن زندگی نامه «دُن خوآن».

پرسیدم: کدام دن خوآن؟ همان مردی که محبوب زنان است؟

پاسخی نداد، تنها گفت: بگذار ماجرایی برایتان تعریف کنم، اما آن را به کسی نگویید. قول دادم!

گفت در تابستان گذشته برای دیدن دن خوآن -مردی که محبوب زنان جهان است- به سویل رفته بودم. یافتنش دشوار نبود، همه او را می‌شناختند. بنابراین خانه اش را زود یافتم. در زدم. مردی بلند قامت و خوش سیما در را گشود. گفتم با سینیور دن خوآن کار دارم. لبخندی زد و گفت: من خودم هستم.

باغی با صفا، استخری نیلگون، گل‌هایی زیبا و رنگارنگ و نسیمی ملایم و روح بخش. کنار استخر نشستیم. من درباره کتاب حرف زدم و او گوش می کرد. ناگهان روی پله‌های رو به رو زنی میانسال و زشت روی ظاهر شد و بدون آنکه به من اعتنا کند، با خشم فریاد کشید: مگر نگفتم گل‌ها را آب بده و رخت‌ها را روی طناب پهن کن؟ مگر کری ابله؟!

زندان ذهن

چهره دن خوآن سرخ شد و با لکنت گفت: چشم، اطاعت می شود! زن با همان لحن ادامه داد: به این مردک هم بگو به تو کمک کند!

سپس تفی به زمین انداخت، از پله‌ها بالا رفت و از نظر ناپدید شد.

دن خوآن آب پاش را برداشت، آن را پر کرد و به گل‌ها آب داد. من هم رخت‌ها را روی طناب پهن کردم. اما در حین کار آهسته پرسیدم: راستی، این کفتار پیر که بود؟ دن خوآن سرش را به زیر انداخت و گفت: همسرم!

استاد لحظه ای سکوت کرد، آنگاه گفت: از آن وقت دریافته ام که انسان شیفته بت‌های ذهنی خویش است و نمی خواهد در ماهیت آنها تردید کند.

گفتم: نکته را دریافتم، اما شما کتاب را چگونه می‌نویسید؟ گفت: همان گونه که خوانندگان می خواهند. پرسیدم یعنی تحریف حقیقت؟

خندید و گفت: به یاد داشته باشید: اگر حقیقت را پنهان نکنید، کسی آن را باور نمی کند!