اینترنت، فضای بی‌نهایت بزرگی است. فضایی که در آن در هر ثانیه حدود ۶ هزار توئیت انجام می‌شود، چیزی حدود ۴۰ هزار عبارت در گوگل جستجو می‌شود و چیزی حدود ۲ میلیون ایمیل ارسال می‌شود. ولی این اعداد و ارقام تنها به بزرگی وب اشاره دارند. در سپتامبر سال ۲۰۱۴، حدود یک میلیارد وب‌سایت بر روی فضای اینترنت وجود داشت. رقمی که با مرگ و تولد وب‌سایت‌ها در هر ثانیه، در حال نوسان است.

اما در زیر تمامی این اتفاقات قابل سنجش که برای اکثر مردم شناخته شده‌اند، مفهوم وب عمیق (Deep Web) نهفته است. مفهومی شامل همه آن چیزهایی که توسط گوگل و دیگر موتورهای جستجوگر ایندکس نمی‌شود. محتوای وب عمیق شامل فعالیت‌های پنهان در بازارهای سیاه و غیر قانونی و نیز استفاده از نرم‌افزارهای تور (TOR) (تور سامانه‌ای است که برای ناشناسی (ناشناس ماندن) کاربران در محیط اینترنت به کار می‌رود)، است.

ترکیب این دو مفهوم یعنی پویایی بالای فضای قابل اندازه‌گیری وب که هر لحظه در حال تغییر است و فضای غیرقابل اندازه‌گیری وب عمیق نشان می‌دهد که سنجش دقیق سایز و اندازه اینترنت تا چه اندازه دشوار است. مطابق یک پژوهش جدید که از ابزارهای نوین وب سنجی در‌ آن استفاده شده است تا اواسط ماه مارس سال ۲۰۱۶ میلادی چیزی در حدود ۴٫۶۶ میلیارد صفحه وب آنلاین در فضای اینترنت در دسترس بوده است و این عدد تنها فضای قابل جستجوی وب را پوشش می‌دهد نه وب عمیق را.

با این بزرگی سوال دیگری که باید پرسید این است که حقیقتاً اینترنت چه مقدار اطلاعات را در خود نگه داشته است؟ برای پاسخ به این سؤال، سه مسئله باید مورد توجه قرار گیرد. ۱- اطلاعات ذخیره شده در اینترنت. ۲- اطلاعات رد و بدل شده در اینترنت و ۳- اطلاعات محاسبه شده در اینترنت.

در سال ۲۰۱۴ یک تحقیق نشان داد که ظرفیت ذخیره سازی اینترنت چیزی حدود ۱۰ به توان ۲۴ بایت یا یک میلیون اگزابایت (exabytes) است. هر اگزابایت یک میلیارد میلیارد بایت است.

یک راه برای اندازه‌گیری ظرفیت ارتباطی اینترنت، اندازه‌گیری ترافیک است. در سال ۲۰۱۶ ترافیک اینترنت به ۱.۱ زتابایت (zettabytes) در سال رسیده است. هر زتا بایت، هزار اگزابایت است. تخمین زده می‌شود که در سال ۲۰۱۹ ترافیک جهانی بر روی اینترنت به ۲ زتابایت در سال برسد. هر زتابایت در حدود ۳۶ هزار سال ویدئو با کیفیت است.

نتایج یک پژوهش دیگر در سال ۲۰۱۱، نشان داد که ظرفیت ارتباطی اینترنت در حدود سه هزار میلیارد کیلو بیت در ثانیه بر اساس پهنای باند است. این اندازه‌گیری بر اساس ظرفیت سخت‌افزاری موجود است و نمی‌تواند نشان‌دهنده میزان اطلاعاتی باشد که به صورت واقعی در هر لحظه در حال انتقال است.

یک راه دیگر برای اندازه‌گیری ظرفیت ارتباطی اینترنت، شمارش تعداد نشانی‌های پروتکل اینترنت (IP) است. نشانی آی پی، نشانی عددی است که به هر یک از دستگاه‌ها و رایانه‌های متصل به شبکه اختصاص داده شده است. تخمین زده می‌شود که چیزی حدود ۱.۳ میلیارد آدرس آی پی آنلاین در سال ۲۰۱۲ در حال استفاده بوده است.

برای فهم بهتر بزرگی اینترنت بهتر است مثال‌هایی از دنیای فیزیکی ارائه شود. اگر فرض کنیم که برای پرینت گرفتن یک صفحه از وب به چیزی حدود ۳۰ صفحه A4 نیاز باشد، فقط برای کپی گرفتن از اطلاعات متنی در اینترنت به چیزی حدود ۱۳۶ میلیارد کاغذ A4 نیاز خواهیم داشت.

در حالی که ظرفیت ذخیره‌سازی هر سه سال دو برابر می‌شود، ظرفیت پردازش اطلاعات در هر یک سال و نیم، دو برابر می‌شود. در سال ۲۰۱۱ انسان‌ها توانستند در هر ثانیه چیزی حدود ۶٫۴ در ده به توان ۱۸ دستورالعمل را با استفاده از کامپیوترهای خود محاسبه کنند. عددی در حدود تعداد پالس‌های عصبی که در هر ثانیه در مغز انسان ایجاد می‌شوند. پنج سال بعد یعنی در سال ۲۰۱۶ این عدد ۸ برابر شده است.

گسترش قدرت محاسباتی با استفاده از فناوری‌های نوین مانند هوش مصنوعی تنها چیزی است که انفجار داده‌های آنلاین را مفید می‌کند. ما با استفاده از این فناوری‌ها در حال کوچ از عصر اطلاعات به عصر دانش هستیم. در واقع گسترش روز افزون حجم اطلاعات، نیاز به ابزارهای نوین و پیشرفته مبتنی بر فناوری‌های جدید مانند هوش مصنوعی دارد، تا بتواند این میزان اطلاعات را پردازش کند.