گروهی از دانشمندان چینی یک موش سایبورگی (ترکیب ماشین و موجود زنده) ساخته‌اند (به واژه create باید توجه ویژه داشت) که در حل مارپیچ‌ها بسیار کارآمدتر از هر موش دیگری و یا حتی بهتر از خیلی از ماشین‌های ساخته دست بشر عمل می‌کند. این موش رباتی الکترودهایی در مغز خود و یک محرک کوچک بی‌سیم در پشت خود دارد که این دستگاه‌ها به کامپیوتر، این اجازه را می‌دهد که از راه دور با موش ارتباط برقرار کند. این کامپیوتر به موش کمک می‌کند تا کوتاه‌ترین مسیر در مارپیچ را پیدا کرده و از گیر افتادن در بن‌بست‌ها و حلقه‌های بسته خودداری کند. این ابزار، یک وسیله کنترل از راه دور نیست، بلکه ابزاری است که به موش برای تصمیم‌گیری کمک می‌کند.

هوش سایبورگ؛ تلفیق قدرت ذهن و ماشین

بدین سبب بر خلاف هوش مصنوعی، این ابزار یک نوع وسیله تکمیل‌کننده یا هوش سایبورگ است. بدین معنی که یک موجود با هر دو اجزای ارگانیک و مکانیکی خلق می‌کند که قدرت ذهنی حیوانات را با قدرت محاسباتی ماشین در هم می‌آمیزد. در نهایت، دانشمندان به دنبال این هستند که به مطالعه استفاده‌های بالقوه از ترکیب ماشین و هوش بیولوژیک در سناریوهایی مانند عملیات‌های جستجو و نجات و یا تعویض قسمت‌هایی از بدن بپردازند. تصور کنید که شما می‌توانید بدن خود را نوسازی کرده و ارتقا (upgrade) دهید.

آینده هوش مصنوعی

اما جدای از کاربردهای خوب می‌توان داستان‌های هراس‌انگیزی از استفاده از این فناوری را متصور شد. انتخاب بین دو راهی میان اتوپیا و یوتوپیا تا چه حد شدنی است؟ آیا می‌توان تصمیماتی گرفت که منجر به آینده مطلوب ما شده و از مخاطرات و ریسک‌های مربوط به استفاده‌های بد از این فناوری اجتناب کرد؟ آیا عدم قطعیت‌هایی مانند دسترسی گروه‌های تروریستی به این نوع از فناوری ها قابل مدیریت است؟

در کنار همه این اما و اگرها یک حرف قطعی است:

موش کوچولو ؛ به جمع موجودات هوشمند خوش آمدی

از اینجا می‌توانید فیلمی در این خصوص مشاهده کنید.