در ماه گذشته، سیارکی با نام FO32 2001 با ابعادی در حدود یک چهارم مایل و با سرعت ۷۷۰۰۰ مایل بر ساعت در نزدیکی زمین در حال حرکت بود. اگرچه فاصله این سیارک با زمین در نزدیکترین حالت خود، ۱.۲۵ میلیون مایل (چیزی در حدود ۲ میلیون کیلومتر) تخمین زده شد، اما در ابعاد نجومی این فاصله خیلی زیادی نیست. به هر حال این سیارک که از سوی سازمان فضایی ناسا به عنوان سیارک بالقوه خطرناک شناسایی شده است، عبوری بی خطر از مجاورت زمین داشت. اما با وجود اندازه نسبتاً کوچک در صورتی‌که FO32 2001 به زمین برخورد می‌کرد، به علت سرعت زیاد می‌توانست خساراتی جبران ناپذیر به کره زمین وارد کند.
قوی سیاه
منظومه شمسی مملو از سیارک‌های سرگردانی است که در ابعاد گوناگون و در مدارهای مختلف در حال عبور از کنار یکدیگر هستند، اگرچه به نظر می‌رسد احتمال برخورد آن‌ها با زمین درحدود صفر باشد و بنابراین برای زمین تهدیدی جدی به حساب نخواهند آمد. اما احتمال نزدیک به صفر با احتمال مطلقاً صفر تفاوتی دارد که برای اتفاقات با اثرات بسیار بزرگ قابل چشم پوشی نیست. در آینده پژوهی به این اتفاقات قوی سیاه می‌‌گویند.
نوشته مرتبط: قوی سیاه؛ اندیشه ورزی پیرامون ریسک
سناریو برخورد
از آنجا که راهی برای شبیه سازی فیزیکی برخورد یک سیارک با زمین وجود ندارد (به غیر از پرتاب جسمی عظیم به فضا به گونه‌ای که با سرعت سرسام‌آوری به سمت ما بازگردد که صرف نظر از اطلاعاتی که این آزمایش می‌تواند در اختیار ما قرار دهد، ارزش عملیاتی شدن نخواهد داشت)، پیشنهاد انجام این شبیه سازی تحت عنوان سناریوی برخورد، پیرامون تمرین هماهنگی میان آژانس‌های مختلف دولت ایالات متحده، آژانس‌های فضایی بین المللی و سایر تصمیم گیرندگان به منظور مقابله با بحران ارائه شده است.
ناسا تصمیم دارد نخستین پروژه دفاع سیاره‌ای را در قالب آزمایشی موسوم به DART (آزمایش هدایت دوگانه سیارک) به منظور انحراف اجرام آسمانی و نجات زمین در برابر تهدیدات فضایی و در راستای بررسی این فاجعه فرضی و آمادگی برای رویارویی با آن، آغاز کند. داده‌های به دست آمده از این پروژه به یاری دانشمندان خواهد آمد تا بتوانند اثرات این فاجعه بزرگ مقیاس که ناشی از برخورد احتمالی اجرام بالقوه خطرناک نزدیک به زمین است را کاهش دهند و امکان برخورد سیارک‌ها با زمین و پتانسیل‌های موجود به منظور توقف یا منحرف کردن آن‌ها را بررسی نمایند. شرکت کنندگان در این شبیه سازی به منظور تصمیم گیری و ارائه بازخوردهای صحیح در گام‌های بعدی، به اطلاعاتی پیرامون سرعت و ابعاد جسم، مسیر حرکت در فضا، محل اصابت احتمالی به زمین و… نیازمندند.
لیندلی جانسون، افسر دفاع سیاره‌ای در ناسا می‌گوید: هر بار که در چنین مانوری شرکت می‌کنیم، درک بهتری از افراد کلیدی در این فاجعه و اینکه چه کسی باید چه اطلاعاتی را در چه زمانی دریافت کند، پیدا می‌کنیم. نهایتاً این تمرینات به جامعه دفاعی سیاره کمک می‌کند تا با یکدیگر و با دولت‌های دیگر در تعامل بوده و قطعیت حاصل شود که در صورت شناسایی تهدید و تأثیر احتمالی آن در آینده، همه بصورت یکپارچه عمل خواهیم کرد.
اگرچه امیدوار هستیم که دیر یا زود چنین اتفاقی نیفتد، اما در عین اینکه به بهترین چیزها امیدوار هستیم، باید خود را برای بدترین شرایط نیز مهیا کنیم. پاندمی کووید-۱۹ نیز پیام‌آور این موضوع بود که آمادگی برای مقابله با بحران مستلزم هماهنگی و یکپارچگی در مقیاس جهانی است.
با وجود اینکه برخورد سیارک‌ها با زمین اتفاقی نادر است، اما ناممکن نیست و حال سؤال اینجاست که آیا ما توانایی حفاظت از کره خاکی‌مان را داریم یا باید در انتظار خطر انقراض باشیم؟ منتظر نتیجه پروژه ناسا خواهیم ماند…
منبع:
۰ دیدگاه